Afvallen voor beginners

Wil je weten of je kunt afvallen? Dan is het goed om eens kritisch naar je huidige eet- en drinkpatroon te kijken. Grote kans dat je nauwelijks producten met weinig koolhydraten eet. Koolhydraatarme gerechten zouden je namelijk heel goed kunnen helpen bij het afvallen. In dit artikel gaan we in op een experiment waarmee je als beginner kan afvallen.

Afvallen met dit experiment

Er is een simpel experiment waarmee je kunt bewijzen dat dik worden niet komt door de samenstelling van voedsel, dus niet door koolhydraten, vitamines, bioactieve fytonutri. enten of wat dan ook. Je kunt dit experiment doen vanuit je luie stoel, het is namelijk een gedachte-experiment. Het heet het Afvalemmerdieet. Met het Afvalemmerdieet mag je alles eten wat je wilt, zoveel als je wilt. Hamburgers, karbonades, friet, cola, taart, chips, chocola, zoveel als je op kunt. Je moet alleen het eten van tevoren even door elkaar roeren in een emmer, de Afvalemmer.

Opruimen

Dus de tomatensoep, friet, karbonade en vanilleyoghurt bij elkaar in de emmer, roeren en dan op je bord. Bij gebrek aan een emmer kun je het eten ook gewoon op je bord doen en begieten met de melk, koffie, cola of wijn die je erbij drinkt. ’s Avonds voor de tv gooi je de chips eerst in je pils. In je maag gaat het immers ook door elkaar? Toch vliegen met het Afvalemmerdieet de kilo’s eraf. Je zegt misschien: ‘Nogal wiedes dat je van die vieze prut afvalt, het is niet te eten. Dus dat bewijst niks.’ Dat zou jammer zijn, want dan zie je een echte revolutie in de voedingsleer een ‘paradigmaverschuiving’. Zonder dat iemand het in de gaten heeft, zitten we daar middenin.

Dik worden

Dik worden is geen kwestie van stoffen in voedsel, maar van lekker, goedkoop en gemakkelijk, van smaak, uiterlijk, verpakking, geur en geluid. Chips zijn onweerstaanbaar, niet vanwege de koolhydraten, maar vanwege hoe ze kraken tussen je tanden en hoe dat aanvoelt in je mond. Chips gedrenkt in bier hebben dat niet, dus lust je ze niet, dus word je er niet meer dik van. Gevolg van deze paradigmaverschuiving is wel dat de voedingswetenschap bij vetzucht met lege handen staat.

Voedingsstoffen

Onze kennis van vitamines, eiwitten en koolhydraten is irrelevant geworden; wat telt, is smaak en uiterlijk. Verder zijn prijs en gemak belangrijk: als het goedkoop is, koop je er meer van; als het eindeloos goed blijft, heb je het altijd voor het grijpen en als je het in je zak kunt stoppen en met één hand kunt eten terwijl je auto rijdt, gaat het vanzelf op.

Voedingswetenschap

De klassieke voedingswetenschap berustte op scheikunde en biologie, maar die kunnen niet kwantificeren welk pakje of zakje de onweerstaanbare combinatie van smaak, uiterlijk, mondgevoel, prijs, houdbaarheid en verpakking heeft om mensen tot eten en dus tot dik worden aan te zetten. Daarmee is voeding van een natuurwetenschap veranderd in een gedragswetenschap. Gedrag is veel moeilijker te begrijpen en voorspellen dan de gezondheidseffecten van vitamines, de ziekteverwekkendheid van een bacterie of het effect van koolhydraten op het bloedsuikergehalte. Idealiter zouden voedingswetenschappers de verleidingskracht van ultrabewerkt kantenklaarvoedsel willen meten en de uitkomsten in tabellen verwerken, zodat overheid, ouders en scholen dikmakend voedsel kunnen herkennen en er maatregelen tegen kunnen nemen. Maar ik weet niet hoe je dat moet meten. Hoe verwerk je calorieën, mondgevoel, geur, portiegrootte, verpakking en honderd andere factoren tot één dikmaakscore?

Bij zo een paradigmaverschuiving verkeert de wetenschap tijdelijk in grote verwarring. Zolang die niet is opgelost, kan ik mensen met overgewicht alleen aanraden om niet te letten op welke stoffen er in een voedingsmiddel zitten maar je afte vragen: vind ik dit lekker? Als het antwoord ja is, laat het dan staan.